ΔΕΝ ΑΡΧΙΣΕ ΚΑΛΑ Η ΜΕΡΑ...

Σήμερα τα πράγματα τα έκανα δύσκολα.Πρέπει να έχω τελικά αυτό το χάρισμα να "πληγώνω" τους ανθρώπους που είναι σημαντικοί για μένα.
Εντάξει το συγκεκριμένο άτομο για το οποίο μιλάω, δεν πρέπει να πληγώθηκε ακριβώς. Πρέπει όμως να νευρίασε μαζί μου και με το δίκιο του. Δεν ξέρω... Ενώ ζω κι αναπνέω για την στιγμή που θα κατακτήσω το συγκεκριμένο άτομο ωστόσο κάνω μαλακίες. Σήμερα φέρθηκα λες κι είμαι 14 χρονών. όχι παραπάνω...
Δεν μπορώ όμως να ξεφύγω από εκείνη. Από εκείνη την στιγμή που το κενό που ένιωθα μέσα μου, ξαφνικά γέμισε με το πρώτο χαμόγελο...Και φταίω που κάνω δύσκολο κάτι που στην ουσία του είναι εύκολο.
Πιο πολύ λοιπόν από αυτή μου την πράξη πληγώθηκα εγώ.Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν το έκανα ακριβώς άθελά μου.
Έπρεπε όμως να καταλάβω οτι θα γινόταν αυτό γιατί από το πρωί η μέρα μου πήγε λίγο στραβά. Άργησα να ξυπνήσω, άργησα να φύγω από το σπίτι και να φτάσω στη δουλειά μου,άργησα να κάνω τόσα πράγματα και βιάστηκα να κάνω αυτό που έκανα στον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Σε μένα τελικά...